GÜNEŞ DÖVME MODELLERİ VE ANLAMLARI

Güneş galaksimizin merkezidir. Gerekli ısı, ışık ve enerjiyi gezegenimize verir. Yeryüzündeki tüm canlılar için yaşamı ve büyümeyi mümkün kılar. Eski sembollere baktığımızda, birçok farklı kültürdeki insanların güneşi yaşam kaynağı olarak görerek ona taptığını görürüz. Bu kültürlerde, güneş yaşam verici enerjiyi temsil ederdi. Güneş, neredeyse tüm eski kültürlerin kalıntılarında tasvir edildiğinden, kuşkusuz yeryüzünde yaşamın en çok saygı gören sembolü halindeydi. Eski uygarlıklar. canlılık ve doğurganlığı temsil etmek için güneş sembolünü kullandılar. Yerli Amerikalılar güneşi iyileştirme gücüyle günün koruyucusu olarak görüyorlardı. Ortasında nokta olan bir daire olarak tasarlanan imge ise en eski desenlerdendir. Bu tasarım astroloji ve astronomide yaygın olarak kullanılır. Eski Mısırlılar güneşi Horus (yükselen güneş), Ra (güneşin zirvesi) ve Osiris'i (güneş) ilişkilendirir. Başka bir antik tasvir, güneş tekerleği ve güneş çarpığı, ortada ortalanmış bir çember (çapraz eşit taraflı) 'dir. Güneş haçının, Orta Doğu'dan bazıları da dahil olmak üzere birçok farklı varyasyonu vardır. Bazı kültürler güneşin kutsal olduğuna ve kutsal bir sembol olarak kullanıldığına inanıyordu. Rumlar, Romalılar ve Mısırlılar gibi bu medeniyetler bile güneşe tapıyor ve bir tanrı olarak görüyorlardı. Yunanlılar, tanrı Zeus'la güneşi ilişkilendirirken, Hindular gözle güneşi ilişkilendirerek Tanrı'nın canlandırıcısı olan Varuna'nın gözü olarak gördüler. Incalar da güneş, "ulusun ilahi atası" olarak kabul edildi. Zia Kızılderilileri güneşi kutsal bir sembol olarak görüyor ve tören vazolarında boyuyorlardı. Eski Çinliler güneşi büyük erkek prensibi nihai Yang olarak görüyorlardı. Ayrıca, güneşi gökyüzünde büyük ve kozmik bir göz olarak kişiselleştirdiler. Gün Ana Altay Türkleri`nin Tengricilik inancında güneş ile birlikte Gök Aleminin en yüksek katında oturan, güneş tanrıçası olarak görülebilecek kutsal bir varlıktır. Bu inanca göre gün ana insanların ilk büyük annesi ve Ay Dede ilk büyük babasıdır. Eski Türklerde Güneş, doğunun sembolüydü. Onlara göre güneşin doğduğu yön çok önemliydi. Esasen yönlerin söylenişinde kullanılan deyimler de hep güneşle ilgiliydiler. Mesela "Gün batısı" "Gün doğusu" gibi. Göktürkler, yönlerini tayin ederlerken, yüzlerini doğuya, yani güneşin doğduğu yöne dönerlerdi. Bunun için de doğuya "İlgerü", yani "İleri" demişlerdi. Oğuz Destanı'nda da, sabaha, tan ağarmasına ve gün çıkmasına büyük bir önem verilmişti. "Bütün hayat, o gün ve güneşle başlıyordu. Güneş battıktan sonra ise, her şey duruyordu". Böyle bir anlayış, atlı Türkler ve savaş düzeninde yaşayan kavimler için normal görülmelidir. Altay bölgesinde yaşayan Türk Şamanlarının kapıları da daima doğuya açılıyordu. Halbuki normal olarak Türk halkları güneş görebilmeleri için kapılarını güneye açarlardı. Görülüyor kihri dinî ve manevî bir görevi olan Şaman, bu umumî kaideyi bozuyor ve eski din düzenine uyuyordu. Gerek Yakut Türklerinde ve gerekse Altay yaratılış destanlarında, "Cennet ile hayat ağacı da doğu bölgelerinde bulunuyorlardı". Hristiyanlık gibi bazı dinlerde güneş; yaşam, enerji, güç ve yeniden doğuşu temsil eder. Bazıları, güneşin Mesih'i ve birçok özelliğini temsil ettiğine inanıyor. Hristiyanlıkta ay ve güneş ilişkilidir. Aslında ay ve güneş dövmesinin kendi anlamı vardır. Japonlarda da güneş derin bir anlama sahiptir. Örneğin Amaterasu (天照) ismi “parlayan cennet” ya da “cennette parlayan” anlamına gelen, cennet düzlüklerinin hakimi ve güneş tanrıçasıdır. Amaterasu önemli bir figürdür ve Japon kraliyet ailesi onun soyundan geldiğini iddia eder. Doğduğunda o kadar parlak ve göz alıcıymış ki ailesi onu hüküm sürdüğü tanrısal basamağa göndermiş. Ayrıca yükselen güneş, ikinci dünya savaşı ve öncesindeki Japon imparatorluğunun sembolüdür ve Japonlar, Japonya için yükselen güneşin ülkesi terimini kullanır. Çünkü önce Japonlar çin kıtasından ayrıldıklarında güneşin doğduğu yönde ilerlemiş ve nihayet Japon adalarına yerleşmiştir. Simyasal olarak güneş zihnin veya zekanın sembolüdür. Maddesi altın olarak kabul edilir ve gezegensel işareti (ortada bir nokta olan bir daire) de büyük bir eserin tamamlandığını gösteren kimyasal bir simgedir. Bu güneş sembolü, kozmik bir bütünle ilişkili benliği temsil eder. Güneş simgesi, nokta (☉) ile bir daire, ilk kez Rönesans döneminde Avrupa'da ortaya çıkmıştır ve halen bugün astronomide kullanılmaktadır . Astrolojide güneş, dışa dönük benlik, kişinin arkadaşları ve ailesi üzerine açıkça parladığının sembolüdür. Güneşin doğum anındaki konumu, güneş burcumuzu ve dışa dönük kişiliğimizi belirler. Hayvanlar ve çiçekler de güneşi temsil etmek için kullanılır. Kartal güneşin sembolüydü ve güçlü bir ihtişamla yükseldi, kaplan da güneşle ilişkilendirildi. Phoenix, ejderha da gül, lotus, krizantem ve ayçiçeği ile de güneş yakından ilişkilidir. Bu hayvanların ve çiçeklerin hepsi dövme tasarımlarında kullanılabilir. Sembolik anlamları için veya sadece tasarımın güzelliği için de kullanılabilirler. Bu karar onu taşıyana kalmıştır.